یاران به حساب علم خوان ایشان به حدیث مهربانی
یاران سخن از لغت سرشتند ایشان لغتی دگر نوشتند
یاران ورقی زعلم خواندند ایشان نفسی به عشق راندند
یاران صفت مقال گفتند ایشان همه حسب حال گفتند
**********************************************************
گر آتش عشق تو نبودی سیلاب غمت مرا ربودی
ای شمع نهان خانه ی جان پروانه ی خویش را مرنجان
///////**********/////////********//////////////*********///////****
عشق واقعی مانند جن است که همه با آن صحبت می کنندولی کمتر کسی آنرا دیده است.
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
وبالاخره کشف شد که صاحب بیمارترین افکار وخشن ترین قلب ها مردانی هستند که زودبه زود عاشق می شوند.
$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$
هدیه ام را بپذیر؛
چکه اشکی است که از چشمه ی شفاف دلم جوشید گل سرخی که از سبز ترین ناحیه ی عشق برایت چیدم.
################################################################
هیچ می دانی که من در دل خویش
نقشی از عشق تو پنهان داشتم
هیچ می دانی کزاین عشق نهان
آتشی سوزنده برجان داشتم
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
دیگرنکنم زروی نادانی قربانی عشق او غرورم را
شایدکه چو بگذرم از او یابم آن گمشده شادی و غرورم را
آنکس که مرا امیدو شادی بود آن کس که مرا نشاط و مستی داد
هرجا که نشست بی تامل گفت اویک زن ساده لوح و عادی بود
می سوزم از این دورویی و نیرنگ یکرنگی کودکانه می خواهم
ای مرگ از آن لبان خاموشت یک بوسه ی جاودانه می خواهم
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
نگاهی درچشمم جامانده بود ومن به دنبال صاحبش به هر کوچه سر زدم.
سالها بعد
من بودم و نگاهی که روی دستم مانده بود.
آن شب یک شب پرستاره نبود...یک شب زیبای بهاری نبود...یک شب آرام مههتابی نبود...یک شب با هموای مطبوعو دل انگیز پاییزی نبود...فقط یک شب بود...یک شب سرد که او هم بود....او تنها عشق من بود. بیا که در غم عشقت مشوشم بی تو بیا ببین که در این غم چه نا خوشم بی تو شب ازفراق تو می سوزم ای پری رخسار چوروز گرددگویی در آتشم بی تو اگر تو با من مسکین چنین کنی جانا دوپایم از دوجهان نیز در کشم بی تو پیام دادم و گفتم بیا خوشم می دار جواب دادی و گفتی که من خوشم بی تو %%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%% رفتی و در دل من ماند به جای عشقی آلوده به نومیدی و درد نگهی گمشده در پرده ی اشک حسرتی یخ زده در خنده ی سرد آه اگر باز بسویم آئی دیگر از کف ندهم آسانت ترسم این شعله ی سوزنده ی عشق آخر آتش فکند بر جانم آن کسی را که تو می جویی کی خیال تو بسر دارد بس کن این ناله و زاری را بس کن او یار دگر دارد خوب دانم که مرا برده زیاد من هم از دل بکنم بنیادش باده ای ای که زمن بی خبری
باده ای تا ببرم از یادش
شاید از روزنه ی چشمی شوخ
برق عشقی به دلش تافته است
من اگر تازه و زیبا بودم
اوزمن تازه تری یافته است
خودندانم چه خطایی کردم
که زمن رشته ی الفت بگسست
در دلش جایی اگر بود مرا
پس چرا دیده ز دیدارم بست
گفتم از دیده چو دورش سازم
بی گمان زودتر از دل برود
مرگ باید که مرا دریابد
ورنه دردیست که مشکل برود
پار سایی آنجاست که تو را خواهد گفت:
بهترین چیز رسیدن به نگاهی است که از حادثه ی عشق تر است.
اگر روزی دانسته و ندانسته به احساس تو خندیدم
ویا از روی خودخواهی فقط خود را پسندیدم
اگر تو مهربان بودی و من نامهربان بودم
برای دیگران سبزو برای تو خزان بودم
گناهم را ببخش
چاه عشق
بسکه در فکر وصال یار سرگردان شدم پای من لغزیدو بر چهی افتان شدم
دیده را بگشودم ودیدم هزاران همچو خود ازتعجب بهت بردوسخت من حیران شدم
دیدم آنجا صدهزاران همچو من سرگشته اند هم به حال خویش و هم آنان بسی نالان شدم
گفتم ای بیچارگان اینجا چرا افتاده اید؟ من به تار زلف او برچاه آویزان شدم
عشق جانان قوه ی بنیانیم را برگرفت فکر سراز سر بدر در قعر چاه از آن شدم
داد پاسخ یک نفر که ای عاشق شوریده سر هان مگو تنها منم چون زلف پیچان شدم
این جماعت همگی سرباخته و دل باخته من یکی از صدهزارانم که بی سامان شدم
تا یقینم شدبه چاه عشق تنها نیستم درگلستان وفا مانند گل خندان شدم
گفتم عیبی نیست صدها در خطر افتاده اید خوش بُوَد در چاه گرچون یوسف کنعان شدم
چون شدم زاهد فروبستم لب از اظهار عشق ساکت و صامت نشستم تابع ایشان شدم
زاهدی تبریزی
دلم پرسید از پروانه یک شب چرا عاشق شدن درد عجیبی است؟
ویادم هست تویکبار اینرا زیک دیوانه پرسیدی و رفتی
تمام بغض هایم مثل یک رنج شکست و قصه ام در کوچه پیچید
ولی تو از صدای این شکستن به جای غصه ترسیدی و رفتی
کنارمن نشستی تا سپیده ولی چشمان تو جای دگر بود
ومن می دانم آن شب تا سحر گاه نگارت را پرستیدی و رفتی
نمی دانم چه می گویند گل ها خدا می داندونیلوفرو عشق
به من گفتند گل ها تا همیشه تو از این شهر کوچیدی و رفتی
جنون در امتداد کوچه ی عشق مرا تا آسمان ها با خودش برد
وتو در آخرین بن بست این راه مرا دیوانه نامیدی و رفتی
|
|
خداحافظ امیدو آرزویم دلبرسیمین پر، زرین رویم
غنچه ی خوش رنگ و رویم خداحافظ غزال شوخ چشم آتشین رویم
خداحافظ برای تو چه آسان بود ولی قلب من از این واژه سوزان بود
خداحافظ برای تو رهایی داشت برای من قصه ی تلخ جدایی داشت
خداحافظ طلوع تو غروب من خداحافظ توای محبوب خوب من
صداقت یعنی از مرز افق ها به قصد دیدن رویت گذشتن
میان کوچه های سبز احساس به دنبال قدم های تو گشتن
نجابت یعنی از باغ نگاهت به رسم عاطفه یک پونه چیدن
میان سایه روشن های احساس ترا از پشت یک آیینه دیدن
دوچشمت سرزمین آرزوها نگاهت داستان آشنایی است
امان از آن زمان که قلب عاشق گرفتار خزان یک جدایی است
چه می شد گر دل آشفته ی من
به شهر چشم تو عادت نمی کرد
وای کاش از نخست آن چشم هایت
مرا آواره ی غربت نمی کرد
زمانی که تو رفتی پاکی یاس
خلوص سبز گلدان را رها کرد
چه زیبا بود اگر از اولین گام
نگاهم با دلت صحبت نمی کرد
دلم از پشت یک تنهایی زرد
نگاهم را به چشمان تو می دوخت
ولی قلب تو قدر یک گل سرخ
مرا به کلبه اش دعوت نمی کرد
برای چندمین بار ازتو گفتم که شهر عشق تو پایان ندارد
به یادت هست زخمی بردلم هست که جز لبخندتو درمان ندارد
کنارپنجره تنهای تنها میان هاله ای از غم نشستم
تو آرایشگر چشمان موجی ومن زیباییت را می پرستم
کنار آشنایی تو آشیانه می کنم
فضای آشیانه را پراز ترانه می کنم
کسی سوال می کندبه خاطر چه زنده ای؟
ومن برای زندگی تو رابهانه می کنم
من آن مرغم که افکندم به دام صد بلا خودرا
به یک پرواز بی هنگام کردم مبتلا خودرا
نه دستی داشتم بر سر نه پایی داشتم درگل
به دست خویش کردم اینچنین بی دست و پا خودرا
چنان از طرح ووضع ناپسند خود گریزانم
که گر دستم دهد از خویش هم سازم جدا خودرا
حوشحال می شم اگه نظراتتون رو بزارین.